Pas geleden liep ik in Diergaarde Blijdorp. In sommige dicht beboste verblijven moest ik naar de dieren zoeken. Beter voor de dieren. De tijgerkreek leek me een aangenamer huis dan de betonnen bak waar de tijgers vroeger woonden. Olifanten spelen al jaren lekker op het veld van de Taman Indah, je ziet ze op een afstandje plezier maken. Maar ineens, bij de neushoorns, werd ik terug geflitst naar vroeger. Op die plek huisden ooit de olifanten. Ik voel de natte slurf van de olifant weer in mijn kinderhand, eventjes, leuk en griezelig tegelijk. Kan absoluut niet meer, olifanten zijn wilde dieren en gaan liever niet slurf in hand staan met een klein meisje. Maar toch, in een tel ben ik weer even kind, heerlijk. Een stukje verderop kun je dwars door de verblijven van de wallaby’s, de ringstaartmaki’s en de prairiehondjes lopen. Superleuk. Dan flits ik met net zo veel plezier weer terug naar het nu.
Bij concerten van het Rotterdams Philharmonisch Orkest heb ik het ook. Toen de corona maatregelen een paar maanden geleden wat soepeler werden, zat ik, blij dat het weer kon, met mijn meissie in de Doelen. We waren gezellig samen uit, de muziek was top, we genoten. Maar toch voelde ik me ook even een muzikale wees. Vroeger hadden mijn ouders, ooms en tantes net als wij een abonnement. Je moest ruim op tijd komen om iedereen voor het concert te kunnen begroeten in de grote hal. Eenmaal in de zaal dwaalden mijn ogen naar de stoelen van mijn familieleden en zag ik iedereen intens genieten. Mijn abonnementen-ooms en tantes leven allang niet meer. Mijn oudertjes gelukkig nog wel, maar sinds corona luisteren ze liever thuis naar een CD. Ineens zie ik op de stoelen van vreemde mensen mijn ooms en tantes zitten en mijn vader mee dirigeren met Lahav Shani. Even ben ik in twee werelden tegelijk. Zoete herinneringen.
Helen van Vliet