Doorkijkkunstenaar Sonja van Dolron veronderstelt overal schoonheid. Beter kijken, doorkijken is haar devies. Voor Blijdorpnieuws gaat zij op doorkijk in de wijk. Want: waar je bent, is het mooi.
Vandaag drie maai-me-nietjes gezien. Lief vragen die houten zelfgemaakte bloemen om een ander maaibeleid. Lijkt mij makkelijk. Gewoon niks doen? Mijn tuin barst momenteel uit zijn voegen, gaat helemaal vanzelf.
Een krant kopt: ‘Medewerker Utrecht ziet kunst voor onkruid aan en vernielt groene trap’. Een overijverige medewerker brandde met zijn onkruidverdelger een kostbaar ecologisch kunstwerk kaal. Een stenen trap, die moest begroeien met zeer zeldzaam groen. Vrijwilligers waren al drie jaar bezig met het zaaien en beplanten! In een klap een lege trap, 243.800 euro in rook opgegaan.
Het kunstwerk was bedoeld als ontmoetingsplek tussen plant, dier en mens. Ik denk hierover na.
‘Die zeldzame planten zijn niet het hele jaar te krijgen’, zucht een vrijwilliger. Maar het kunstwerk heet nu eenmaal ‘Vanishing Staircase’. Dan moet die trap verdwijnen. Men gaat dus weer op zoek naar die bijzondere plantjes, want dat was nu eenmaal het idee.
Maar de plantjes zijn vanished. Is dat niet ironisch? Als ík de kunstenaar was, zou ik een nieuwe titel bedenken. Een waarachtige titel, die recht zou doen aan deze noodlottige ontmoeting tussen mens en plant.
Ik zie veel groen, juist op plekken waar je niks van verwacht. Langs de randen van de wijk. Daar overheerst de filosofie van het niks doen. Bloemen, grasjes en kruid gaan waar ze gaan. Ik zie ze graag losgaan en het grijs verstoren.
Deze krant mag koppen: ‘Medewerker Blijdorpnieuws ziet onkruid aan voor kunst’. Titel: ’Een plasje poëzie op de Parkeerplaats’.