Het leven van een illustrator gaat niet altijd over rozen. Als ik terechte kritiek krijg pas ik de tekening zonder morren aan, maar een enkele keer houdt de vrouw van de voorzitter van de raad van bestuur niet van geel en moet m’n hele tekening over. Laatst had ik weer zo’n akkefietje, drift maakte zich van mij meester. Helaas heeft in zo’n geval het uitschelden van de klant, mijn vrouw of de huisdieren niet zoveel zin. Boos at ik een potje zwarte olijven leeg en ineens wist ik het: ik ging burgerlijk ongehoorzaam zijn, een daad van verzet: ik keilde het glazen potje in de ‘gewone’ vuilnisbak. Daar! Dat zou ze leren!
Tot rust gekomen paste ik de gele tekening een piepklein beetje aan en bedacht dat het inmiddels zo gewoon is om glas en papier te scheiden, dat het een daad van verzet lijkt wanneer je glas bij het overige vuil gooit. Het scheiden van groenafval is nog even wennen. Het leek ons gedoe, we vonden de extra bakken in de straat, die plompverloren geplaatst zijn, bovendien foeilelijk. Maar uiteindelijk blijkt het toch fijn om bloemkoolrestjes en oude spruiten in het emmertje te doen en dat snel naar beneden te brengen. We vergaten het emmertje goed schoon te maken, misschien dachten we, moeten we dit experiment maar staken. Na een warm pleidooi van onze buurman voor de afbreekbare zakjes van de Plus begonnen we opnieuw. Het gaat beter, maar jammer genoeg kwam ik laatst weer twee kapotte groenbakken tegen. Deksel op half elf en bijna niks erin. Het lijken kwetsbare dingen, of koelen meer boze Blijdorpers hun woede soms op deze weerloze groene vrienden?
Groenafval scheiden wordt ooit net zo gewoon als glas en papier wegbrengen. Al moet je soms voor een lege papierbak wel een dagmars maken, maar dat heb ik er graag voor over. Het glazen potje heb ik toch maar uit de vuilnisbak gevist. Voortaan ga ik meteen in gesprek met de ontevreden klant, zonder m’n woede te koelen op glazen potjes, stapels oude kranten of groenterestjes. Is vast voor iedereen beter, zeker voor het milieu.
Helen van Vliet