Doorkijkkunstenaar Sonja van Dolron veronderstelt overal schoonheid. Beter kijken, doorkijken is haar devies. Voor BlijdorpNieuws gaat zij op doorkijk in de wijk. Want: waar je bent, is het mooi.
Ik wandel nu precies een jaar door Blijdorp, op zoek naar de poëzie van de straat, een moment om bij stil te staan. Voor mijn camera stonden bellenblazende buurvrouwen, koordansende computernerds, en –beeldschoon- Blijdorpers die met hun geliefden wilden knuffelen. In Blijdorp is het niet ver zoeken. Ik heb schoonheid gevonden, met gemak.
Na het smelten van de sneeuw, voelt de kou extra koud aan. De singels en plassen zijn ineens zo leeg, terwijl ze dat altijd al waren. In de stilte loop ik langs de gevels en speur ik naar een verwarmend onderwerp. Hoe moe moet iedereen wel niet zijn, van het organiseren en doorbijten, afzeggen en uitstellen. Scholen open… of, nee toch niet. Van wat niet mag, wel kan en moet.
Op de Abraham Kuyperlaan pronkt daar – geheel onverwacht, zeer welkom – een ‘takkig’ taaie struik met exotische bloemen. Het verwarmt mijn blik. Wat! Nu al lente, echt? Mijn facebook vrienden pronken inderdaad al met plaatjes van groene kopjes die door de sneeuw prikken. Wie ziet het eerst het meeste groen! Ik win.
Mijn fantasie slaat op hol. Waar ligt mijn tussenjas eigenlijk? Ik moet de tuinman bespreken. En, wat is dit voor een plant, zou ie ruiken, en waarnaar?
Ik weet niet hoe goed u doorkijkt, maar als ik de beeldschone plant nader om te kunnen ruiken, maakt mijn hart pas echt een sprong. Aan de kale stijve takken heeft iemand, regelmatig en ritmisch als een gedicht, met kleine knijpers eigenzinnig bloemetjes vastgezet. Als verzet tegen de kou, als antwoord op alle ellende: Je kan me wat. Waar ik ben, is het mooi.