Doorkijkkunstenaar Sonja van Dolron veronderstelt overal schoonheid. Beter kijken, doorkijken is haar devies. Voor Blijdorpnieuws gaat zij op doorkijk in de wijk. Want, waar je bent, is het mooi.
Haast, druk en stress,.. met je blik op oneindig. Omdat je aan het rennen bent van werk naar de crèche, naar een sportschool of megastore…en ondertussen appen, liken, online boeken en posten….?
Het is tijd stil te staan, een pas op je plaats te maken, en te zien wat er allemaal om je heen al is. Bakstenen in de schitterendste kleurschakeringen, wegmarkeringen in oogverblindende composities, graspolletjes die vrolijk sprietig tussen korrelige stoeptegels prikken…
Doorkijk kunstenaar Sonja van Dolron veronderstelt overal schoonheid. Beter kijken, doorkijken is haar devies. Voor Blijdorp Nieuws gaat zij op doorkijk in de wijk. Want, waar je bent, is het mooi.
Ik heb een dochter van twee. Voor mensen die geen kinderen hebben: met een klein kind rondlopen, opent de ogen. Verwondering om de stap, om dingen waar wij al lang niet meer bij stil staan. Zo heet het bruine vlekje op mijn dochter’s onderarmpje: een Robinvlek. Ik heb namelijk moedervlekjes, dus heeft Robin een Robinvlek. Woorden, beelden, materialen en handelingen, als je nog niets weet, is alles nog open voor determinatie.
Pablo Picasso poogde met deze onbevangenheid te schilderen. Hij zei: “Ieder kind is een kunstenaar. De moeilijkheid is er een te blijven als je groot wordt’’.
Met Picasso op mijn linkerschouder, die mij zegt te vergeten wat ik al weet, en met mijn dochter op mijn rechterschouder die graag alles wil snappen en vaststellen ga ik Blijdorp, de wijk die ik goed denk te kennen, fris tegemoet. Ik begin bij het begin.
Precies hier, in de stenen van het viaduct, in een vreemde scherpe punt, begint de wijk. De meneer die mij fotografeerde en hier dagelijks langs loopt, wist ook niet waar hij eigenlijk liep.
Het is tijd om stil te staan… maar in plaats daarvan ga ik lopen. Ik loop, zoveel mogelijk langs de grens van de wijk, om te weten waar ik ben… Is het mooi?
Het valt niet mee. De grens loopt raar, onlogisch. Na het onder stenen verscholen begin, deelt het de diergaarde in twee en verdwijnt het in het water.
Vlakbij de spoorlijn sta ik stil. ‘Pfff… Ik snap het niet. Ben ik nu net wel, of net niet in Blijdorp?’ denk ik geïrriteerd. Het icoontje van Googlemaps, dat aangeeft waar ik ben, verspringt flink, afwisselend vóór en voorbij de grens van de wijk. Terwijl ik mij nauwelijks verroer. Waar ben ik, ik wil het weten.
Ik kijk om mij heen. Dan, vlak voor mijn voeten… Ik vergat waar ik even naar op zoek leek te zijn, en herinnerde me wat ik zocht: Waar je bent, is het mooi…
