Aan een draad boven mijn keldertrap hangt een spin. Louise heb ik haar genoemd. Ze hangt er nu al zo’n twee maanden. Ik loop omhoog, ik loop omlaag. Aan haar draad stijgt en daalt Louise. Wat zou haar bewegen?
Net als de meeste mensen ben ik niet zo dol op beesten in mijn huis die ik niet zelf heb uitgenodigd, zeker geen kleine met acht poten die ik hard vanuit mijn ooghoeken door mijn slaapkamer zie rennen. Ik maak ze niet dood, ik zet ze netjes buiten met een glas en mijn envelop voor gratis zelftests. Maar niet Louise. Zij heeft haar draad gesponnen vanuit een kier tussen trap en kelderplafond, die ik juist wilde dichtkitten. In het begin kruipt ze snel in de kier als ik eraan kom, maar we raken aan elkaar gewend en al lang blijft ze rustig hangen bij mijn aanblik. Het kitten was een laatste klusje in een verbouwing van de kelder, naast het schuren en verven van de trap. Ik stel het uit, voor Louise.
Struinend in tuinen op 5 september kijk ik omhoog en omlaag langs de Blijdorpse en Bergpolderse achtergevels. Op één balkon, pal boven de muzikanten, haalt een vrouw onverstoorbaar de was binnen, zonder acht te slaan op muziek, musici of publiek. Wat zou haar bewegen? Ondanks het mooie weer is er verder niemand te zien op de balkons. Heeft iedereen iets beters te doen dan genieten van muziek in de eigen binnentuin? “Eh, het circuit van Zandvoort?”, oppert mijn buurvrouw. O ja, tuurlijk. Brullende motoren of muziek – wat beweegt de mens?
Thuisgekomen loop ik naar beneden. Geen Louise aan haar draad. Ze ligt onderaan de trap, dood. Tot mijn eigen verrassing vind ik het verdrietig. Elke dag zei ik haar gedag en vroeg ik me af wat haar dreef, aan haar draadje. Zou zij zich dat ook van mij hebben afgevraagd? Ik zet muziek op, veeg haar voorzichtig met stoffer op blik en leg haar buiten.
Met enige weemoed pak ik de kitspuit.
Annemarie Quispel